006. Trudne Początki

Gdzieś w ponurej gęstwinie, rozległ się zduszony, ochrypły krzyk, krzyk umierającego stworzenia. Wzdrygnąłem się, po czym biegiem ruszyłem dalej. Serce niczym młot łomotało mi się w piersiach, krew dudniła w uszach. Byłem przerażony. Znów znajdowałem się w Czarnym Lesie, który podczas mojej nocnej "przechadzki" wydawał się być jeszcze bardziej przerażający niż zwykle. Tętnił dziwnym, niepojętnym, groźnym życiem. 

Biegłem dopóki starczyło mi sił. Wyrwać się, wydostać... tylko o tym myślałem, co jakiś czas zahaczałem stopami o wygięte wysoko w górę konary drzew, niektóre z ich gałęzi raniły moją twarz. Ciało buntowało się, nogi zwalniały tempo, a powietrze było gęste i ciężkie. Zmęczone oczy z trudem rozpoznawały drogę.

Ciemność kłębiła się, fantazyjnymi łapami sięgała mojego umysłu. Nie wiedziałem, czy niebezpieczeństwo jest za mną, czy już je pokonałem i nic mi nie zagraża. Byłem jedynie przekonany, że jeśli się zatrzymam, otaczający mnie zewsząd mrok zawładnie mną i zatopi. Nagle upadłem, a ciemność przywitała mnie dobrotliwie. Poczułem znajomy zapach polnych roślin. 

Uniosłem wzrok ku górze, nade mną, w koronach drzew, znajdowało się stado dzikich kruków, które natychmiast poderwały się do lotu, jeden z nich zakrakał, wzbił się w powietrze, po czym dołączył do swoich pobratymców, które już zdążyły utworzyć klucz na jasnym tle księżyca, gdyż tamtej nocy nic nie mogło się ukryć przed jego mocnym blaskiem...

*

Śmiech jest jedyną rzeczą, która trzyma mnie przy zdrowych zmysłach,
W tym świecie, który umiera coraz bardziej każdego dnia
Nie pozwól, by zło pociągnęło cię na dno
W tym szaleństwie wirujących kół...

Obrzydliwa ręka Dementora, stworzenia z zaświatów, które miało moc przywoływania najokropniejszych wspomnień z całego życia swojej ofiary, już wiedziałem jak czuje się człowiek w Azkabanie, który, tak naprawdę jest więźniem tylko i wyłącznie swojej własnej duszy, nikogo więcej. Dręczony przez wyrzuty sumienia i obrazy z przeszłości, przypominającym ci o tym, co straciłeś, ile błędów popełniłeś, a ile z nich mógłbyś jeszcze naprawić. 

Kiedy byłem młodszy, tliła się we mnie iskierka nadzieja, iż mój ojciec powróci, nie miałem pojęcia jak, ale ktoś powiedział mi kiedyś, że wiara dziecka potrafi zdziałać prawdziwe cuda, chciałem zobaczyć Syriusza Blacka, kim jest, jak się zachowuje, czy jestem do niego podobny, czy też nie, nie wystarczyły mi już zapewnienia matki oraz dziadka. Pewnego dnia, zamknąłem się w komórce na miotły, wszyscy mnie szukali, a ja zamknąłem się na klucz, podkuliłem kolana pod nogi, zatkałem uszy najmocniej jak potrafiłem i czekałem. W samotności, pragnąłem skoncentrować się na swojej przeszłości, w której kryły się odpowiedzi na dręczące mnie od dawna pytania. 

Dlaczego moja matka mnie ignorowała? Dlaczego jest taka smutna? Dlaczego patrzy na mnie z wyrzutem w oczach, jakbym zrobił jej coś bardzo złego? Po odejściu Syriusza, Rosalie stała się nie do zniesienia, nikt nie mógł przemówić jej do rozsądku. 

Nawet moja kochana babcia Elaine, która opiekowała się mną, podczas gdy matka pogrążona była w jakimś dziwnym amoku. Babcia była cudowna, dobra i łagodna... i robiła takie pyszne naleśniki! Pochowaliśmy biedaczkę kilka lat temu, dziadek nie pozwolił mi zajrzeć do trumny, wolał, żebym zapamiętał starszą panią jako naturalną i srebrnowłosą, a nie sztuczną i wykremowaną. 

Czasami żałowałem, że wygrałem walkę o życie, które przyniosło ze sobą tak wiele cierpienia. Kiedy nie znałem prawdy o ojcu, marzyłem, żeby przybył do Smoczej Akademii i zabrał mnie ze sobą raz na zawsze, bym nareszcie miał szczęśliwe dzieciństwo i nie rozpaczał dniami i nocami nad tym, co by było gdyby...

Niektórzy mówią, że wiara jest dziecinną zabawą

Zagrajcie w nią dzieci, tak jakby było to Boże Narodzenie...

Gwałtownie otworzyłem oczy i zaczerpnąłem świeżego powietrza, zimnego i rześkiego. Będącego dla mnie błogosławieństwem. Z moich ust dobiegały ciche pojękiwania, czułem się tak, jakbym przestał panować nad swoim własnym ciałem. Próbowałem przełknąć ślinę, po czym skrzywiłem się z bólu. Ktoś próbował mi włożyć kolce do krtani, czy co? Pochylała się nade mną Meg, otoczona światłem, które rzucała przedziałowa lampa, jego promienie odbijały się w jej czekoladowych włosach. Szare oczy dziewczyny, przypominające swoją barwą zachmurzone niebo o zmierzchu... nie, to niemożliwe, wyczerpany, przyjrzałem się im dokładnie, chwilę później, zszokowany zauważyłem, iż mają dokładnie taki sam kolor, jak tęczówki każdego Blacka.

- Wszystko w porządku, Flynn? - zapytała Malfoy. Zamrugałem powiekami raz jeszcze.

- Nie... - wysapałem, próbując przywrócić swój wyraz twarzy do normalności, ponieważ Meg była nieźle przerażona. - Nie, Meg, nic nie jest w porządku...

Brunetka niepewnie wyciągnęła dłoń w moją stronę i pomogła mi wstać, zdziwiłem się skąd w niej tyle siły, z początku miałem ją za chudziutką kruszynę.

- Dobrze, że już się obudziłeś zaraz będzie widać Hogwart - Meg nadal bacznie mi się przyglądała.

- Kurczę - wyjrzałem przez okno, z nosem przyklejonym do szyby, mój wzrok cudem dostrzegał okoliczne drzewa, ponieważ pociąg zewsząd otaczała gęsta mgła, przez którą nie dałby się przebić nawet żaden laser. - naprawdę przejechaliśmy połowę Wielkiej Brytanii w jeden dzień? Cholera, wiesz, że ja nigdy nie byłem dalej od Rumunii niż w Polsce?

Meg oparła się leniwie o siedzenie, przymykając powieki. Trójka moich towarzyszy zmieniła swój ubiór - miała na sobie eleganckie szaty z zielonymi naszywkami. Już otworzyłem usta, by zadać brunetce kolejne pytanie, jednakże ulitowałem się nad nią i skierowałem swój wzrok w stronę Teodora, który zdążył pochłonąć niemal wszystkie słodycze, kupione od sędziwej wiedźmy.

- Czy oprócz mnie, ktoś z was jeszcze zemdlał? - spytałem.

- Nie - odparł beztrosko. - tylko Nes wyglądała jakby zaraz miała zwrócić wszystkie Czekoladowe Żaby.

- Zamknij się, Teosiu - jęknęła blondynka, która trzęsła się niemiłosiernie w rogu przedziału. - Czego oni tutaj szukali?

Teodor pokręcił bezradnie głową.

- Nie mam pojęcia, Nes, znając życie o szczegółach tej durnej wizyty dowiemy się na uczcie... - drzwi przedziału ponownie się otworzyły, pojawiła się w nich niezwykle jasna, platynowa czupryna. Jej właściciel miał przeraźliwą bladą twarz oraz szare oczy. Prychnąłem na jego widok. Zjazd rodzinny czy co? Tuż za chudym chłopcem, stali dwaj goryle - takiego dziwactwa, inaczej nazwać nie mogłem. Dla dopełnienia całości brakowało im tylko czarnych mundurów.

- Nigdy więcej... - wyszeptał blady chłopiec z księgarni, po czym bezwładnie opadł na siedzenie obok Meg, która natychmiast otworzyła oczy.

- Draco? - zapytała zaskoczona dziewczyna.

- Nie pchaj się na mnie, Crabbe! - warknęła oburzona Vanesa, kiedy jeden z dryblasów, niemal siłą przycisnął ją do ściany, wpychając się bezczelnie między nią, a Draco. Vanesa przyjęła pozycję walecznej lwicy, w każdej chwili gotowa rzucić mu się do gardła. Zachichotałem.

- Wyglądasz gorzej niż tysiąc nieszczęść! - Meg najwidoczniej miała do dorzucenia swoje trzy grosze. Vanesa z trudem wyciągnęła ze szkolnej torby różową szczotkę do włosów, którą panna Malfoy przeznaczyła na rozczesywanie wyjątkowo rozczochranej czupryny blondyna.

- To było ohydne - mruczał pod nosem chłopak. - chyba dzisiaj ani jedna kanapka nie zaszczyci się lądowaniem w moim żołądku... - nagle, przedział pogrążył się w ciszy. Draco przyglądał mi się podejrzliwie, od razu zrozumiałem o co mu chodzi.

- Flynn - powiedziałem niechętnie, od tamtej pory prawie nikt nie zamienił ze mną ani słowa, Draco, jako jedyny spośród moich nowych znajomych nie był zainteresowany powodem, dla którego znalazłem się w pociągu Express Hogwart, a ja nie zamierzałem iść chłopakowi na rękę. Dalsza część podróży minęła mi bardzo spokojnie, parę razy do naszego przedziału zajrzało kilka osób, przywitało się i odeszło, kiedy pociąg stanął, z ust Vanesy wydobyło się głębokie westchnienie; zniesmaczona dziewczyna machnęła róźdżką, a z jej twarzy zniknął makijaż, przez co znów wyglądała słodko i niewinnie. Na korytarzu utworzył się dość spory korek, w związku z czym wydostaliśmy się z pociągu jako ostatni. Na zewnątrz ulewa rozpętała się na dobre; lodowaty deszcz spływał mi po twarzy, nie pomagał nawet kaptur od bluzy, który wkrótce również przemoknął do suchej nitki.

- Od kiedy nasz przedział jest obozem dla sierot, Meg? - dobiegł moich uszu sarkastyczny głos Dracona. Zagrzytałem zębami i zacisnąłem dłonie w pięści, byłem buntowniczo nastawiony do każdego, wypowiedzianego przez chłopaka słowa.

Meg nie była zachwycona zachowaniem brata i już od samego początku wyglądała na znacznie dojrzalszą od niego.

- Czy ty w ogóle masz pojęcie kim on jest, Draco? - chłopak skrzywił się na dźwięk swojego imienia. - To Flynn Black! Widzieliśmy go w księgarni, nie pamiętasz?

- W przeciwieństwie do Ciebie i Nes, ja nie chodzę do księgarni tylko po to, aby rozglądać się za przyszłym mężem - mruknął zirytowany.

- Mężem? - odgryzła się.

- Wiesz o co mi chodzi... - Draco prychnął.

- Po prostu chciałam być miła - wyjaśniła cicho i zamilkła. Vanesa, która kroczyła dziarskim krokiem obok mnie, nucąc pod nosem jakąś wesołą melodyjkę.

- Jak to się stało, że to rodzeństwo jest w jednym domu? - zapytałem dziewczynę.

- Od ponad trzech lat zadaję sobie to samo pytanie - odparła blondynka i nagle, tuż za swoimi plecami, zauważyłem sylwetkę znajomego olbrzyma i jego donośny głos wołający;

- Pirszoroczni, pirszoroczni, tutaj!

- O nie... - jęknąłem, w duchu łudząc się nadzieją, że i tym razem nie zostanę przez niego zdemaskowany. Chwyciłem palcami mokry od deszczu kaptur, mocno naciągając go na głowę, dokładnie w tym samym momencie, ktoś brutalnie mnie popchnął mnie na ziemię.  Moi towarzysze, rzucili się biegiem w stronę jednego z powozów. Chcąc nie chcąc, natychmiast się poderwałem i ruszyłem za nimi. Stanąłem jak wryty, kiedy Crabbe (albo Goyle), zajął ostatnie miejsce w pojeździe (pomijając fakt, że gdyby nie jego postawa, zmieściłyby się tam jeszcze dwie osoby.

- Ej, grubasie, tak ty, czy mogę Cię o coś zapytać? - zwróciłem się grzecznie do Dryblasa. - To twoja wielka głowa jest nieproporcjonalna w stosunku do twojego grubego ciała, czy może odwrotnie? - Crabbe zaczerwienił się. Uśmiechnąłem się z satysfakcją, a Vanesa, siedząca między Meg i Draconem spojrzała na mnie z podziwem.

- Ty teoretycznie jesteś pierwszakiem, Flynn - Meg posłała mi przepraszający uśmiech. Powóz zaczął się stopniowo ode mnie oddalać.

- Wrzuć na luz, Flynn, tego Trolla da się łatwo pokonać... - zawołał Teodor, z charakterystycznym dla siebie błyskiem w oku. Zostałem sam, nie wiedziałem co mam robić, dokąd zmierzać. Przypomniała mi się nagle Madame Rosmerta, która tak bardzo lubiła moją mamę. Mogłem odwiedzić jej przytulną gospodę i poprosić o nocleg, a następnego dnia skorzystać z jej kominka i dostać się do Smoczej Akademii. Wyjaśniłbym mamie, że sowa z listem, oznajmującym, że mogę wreszcie rozpocząć naukę w Hogwarcie nie dotarła do Wielkiej Brytanii na czas, ale kobieta poświęciła już dla mnie tak wiele... nie chciałem jej rozczarowywać, byłem synem Rosalie Dawson oraz Syriusza Blacka! Na Merlina, takie rzeczy nie powinny sprawiać mi trudności. Meg, Teodor i Vanesa zostawili mnie na pastwę losu, ale to wcale nie znaczyło, że powinienem się poddać, bo w końcu w Hogwarcie poznam jeszcze wielu wspaniałych ludzi... zacząłem się rozglądać w poszukiwaniu gajowego Hagrida, trudno było go nie dostrzec pośród śmiesznie niskich jedenastolatków, którzy nie wyglądali na zachwyconych jego towarzystwem, po prostu się go bali! Byłem przekonany, że nie spotkam go już w swoim życiu, ponieważ nadal trudno mi było się przyzwyczaić do myśli, że Rebeus ocalił mnie przed pijakami na Pokątnej, przez co miałem u niego dług wdzięczności. Nie przepadałem za chwilami, kiedy byłem komuś coś winien, ponieważ nie byłem Casey'em, sypiącym pomysłami jak z rękawa - nigdy nie wiedziałem, jak mógłbym spłacić swój dług, ale tym razem nie miałem innego wyjścia, albo albo, jak to mówią. Hagrid prowadził nowych rekrutów do leśnej ścieżki, kiedy wreszcie do nich dotarłem, starałem się nie zwracać na siebie uwagi, olbrzym stanął nad brzegiem wielkiego jeziora, zaczął tłumaczyć, że zgodnie z tradycją, wszyscy pierwszoroczni muszą przepłynąć je łódkami, nagle, jego małe, piwne oczka skupiły się na mnie.

- To jakieś żarty, mały? - zapytał zdziwiony olbrzym.- Nie wyglądasz mi na pierwszaka...

- Jestem nowy - powtórzyłem doskonale znaną już sobie kwestię.

- Powinieneś był jechać powozem.

- Przykro mi, że nie znam tutejszych zwyczajów.

- Wskakuj - Hagrid zrobił mi miejsce obok siebie, klasnął w dłonie, Flotylla łódek pomknęła przez gładką jak zwierciadło taflę jeziora. Urwisko piętrzyło się nad nami coraz wyżej i wyżej, ale widoczność nadal utrudniała otaczająca nas zewsząd mgła oraz padający deszcz.

- Jesteś wnukiem starego Edwarda, prawda? - zwrócił się do mnie Hagrid, pokiwałem głową.

- Cholibka, ten to miał łeb, przez całe życie próbował mnie przekonać, żebym zaczął pracować w Smoczej Akademii, ale powtarzałem mu, że jestem przywiązany do Hogwartu, w końcu stary Zabijaka miał dość, więc się z nim założyłem; musiał znaleźć choć skrawek dowodu na to, że Irlandzki Wodogrzmot istnieje i na moje nieszczęście, zakład przegrałem, skubanemu nie tylko udało się znaleźć dowody, ale i żywy okaz! A ja nadal nie spełniłem swojej obietnicy, mimo iż zawsze chciałem mieć takiego smoka, raz prawie mi się to udało, ale w Anglii hodowla Smoków jest zakazana, Edward miał naprawdę dobry pomysł z tą Rumunią. Nikt, nigdy go tam nie dopadł. Twój dziadek to wspaniały człowiek, nawet nie wiesz jak bardzo... to naprawdę przykre, że właśnie takim ludziom los rzuca kłody pod nogi... ej! Zaraz będzie widać Hogwart! -  rzucił do pierwszaków, którzy mieli oczy szeroko otwarte dookoła głowy. Hogwart niewątpliwie był bardzo interesującą placówką, ale Smoczej Akademii nie dorastał nawet do pięt. Już dawno minęły czasy, w których jako dziecko marzyłem o przekroczeniu angielskiego instytutu czarów. Kiedyś naprawdę chciałem poznać miejsce, w którym przez tak wiele lat przebywał mój ojciec, a jeśli wierzyć każdemu słowu mojej matki, stąpał też po tych samych korytarzach. Hogwart w całości zbudowany został z białego kamienia, a większość jego ścian zdążył pokryć już winobluszcz, sięgający miejscami aż po dach. Wyglądał zupełnie tak, jakby żywcem ściągnięto go ze średniowiecznych baśni i legend. Składał się z wielu mniejszych oraz większych wieżyczek, natomiast w gotyckich oknach jarzyły się światła. Spojrzałem w kierunku północy, och! Jak dobrze byłoby się znaleźć w pomieszczeniu, gdzie miałbym wspaniały widok na otaczające zamczysko góry! W tym właśnie tkwiło górzyste piękno Transylwanii, nie było tam zbyt dużo zieleni, z wyjątkiem Czarnego Lasu, niewidocznego dla mieszkających w okolicy mugoli. Ciekawiło mnie, czy także i Hogwart miał podobne zabezpieczenia, słabe punkty, dzięki którym można byłoby przedostać się z zamku do Hogsmeade. Kiedy pomyślałem o rozpływającej się w ustach czekoladzie z Miodowego Królestwa, zaburczało mi w brzuchu. - Jest na co popatrzeć, co?

- Kupa gruzu - mruknąłem bez entuzjazmu, mimo iż zamek wywarł na mnie naprawdę duże wrażenie. Poczułbym się jak zdrajca, gdybym otwarcie przyznał, że Hogwart był równie imponującą szkołą co Smocza Akademia, jednak to, niestety, mijało się z prawdą. Kiedy pierwsza łódź zbliżyła się do urwiska, wszyscy schylili głowy. Łódki przepłynęły pod kurtyną bluszczu, która zasłaniała szeroki otwór w skale, znajdowaliśmy się w ciemnym tunelu, wiodącym najwyraźniej do podziemi zamku, aż dotarliśmy do czegoś, w rodzaju przystani, gdzie wydostaliśmy się z łódek na skaliste nabrzeże. Potem poprowadził nas w górę wydrążonym w skale korytarzem, a my szliśmy niczym ćmy za jego lampą, aż w końcu wyszliśmy na gładką, wilgotną murawę w cieniu budynku wspięliśmy się po kamiennych stopniach i stłoczyliśmy się wokół olbrzymiej, dębowej bramy. Hagrid uniósł swoją pięść i trzykrotnie w nią zastukał, kiedy wrota wreszcie się otworzyły, stała w nich czarnowłosa czarownica w granatowej szacie. Miała srogą twarz oraz bardzo wąskie usta i nie była to osoba, obok której można było przejść obojętnie.

- Pirszoroczni, pani profesor McGonagall -  oznajmił Hagrid.

- Dziękuję, Hagridzie, za m... - zaczęła profesor McGonagall, po czym zamilkła. Profesor Flitwick? Co pan tu robi?

Moim oczom ukazał się śmiesznie niski czarodziej, który swoimi rozmiarami, przypominał bardziej karła, aniżeli normalnego człowieka. Zachichotałem cichutko, byleby tylko mnie nie dosłyszał, byłem przekonany, że tacy ludzie, nie lubili kiedy ich wady, wydawały się komuś zabawne.

- Zaginął mój podopieczny, Minerwo - jego piskliwy głosik był jak najbardziej poważny. - mam doprowadzić go prosto do gabinetu Dyrektora...

- Ja nic nie zrobiłem! - krzyknąłem buntowniczo. Jako, że byłem wnukiem samego dyrektora, wszelkie wybryki zawsze uchodziły mi na sucho, niemniej jednak, raz rzeczywiście trochę przegiąłem i że wylądowałem u niego na dywaniku. A było to w pierwszej klasie, wówczas zajęcia Obrony Przed Czarną Magią prowadził Andrew Nightingale, który średnio raz na miesiąc coś sobie łamał, gdyż był wielkim miłośnikiem sportów ekstremalnych, w związku z czym non stop mieliśmy zastępstwa z Geoffreyem  Shepardem. Na jego lekcjach, można było zasnąć z nudów, więc musieliśmy się zająć sobie głowę różnymi ciekawszymi czynnościami, dlatego też, na lekcjach ze Shepardem wiele się działo. Gary zabawiał klasę, odkąd pamiętam w słownych potyczkach nie było na niego mocnych, natomiast Casey i ja postanowiliśmy pójść o krok dalej; zaczęliśmy rysować komiksy, oczywiście, wiedzieliśmy, że nie możemy od razu napisać czegoś tak obszernego jak "Przygody Merlina" czy "Baśnie Barda Beedla", więc swoją karierę rozpoczynaliśmy od małych książeczek, w środku których wymyślaliśmy jakąś małą historyjkę, krótką, zwięzłą i treściwą, bo niewiele mieściło się na tak małej kartce. Pisaliśmy trochę w stylu amerykańskiego Marvela - ulubionego, mugolskiego wydawnictwa Garretta. W każdym komiksie znalazł się jakiś przeciętniak, który dzięki swojej skromności zyskiwał super moc i wykorzystywał ją potem do szlachetnych celów.
Tamtego dnia, Shepard jak zwykle był zajęty prowadzeniem swoich beznadziejnych zajęć, nie zwracając uwagi na to, co robimy, ale od czasu do czasu zdarzało mu się jednak coś zauważyć, aż tak głupi to on nie był. Zza swojego biurka spostrzegł, że Wasyl i Gary czytają o czymś z wielkim zainteresowaniem, musiało go to bardzo zaintrygować, gdyż natychmiast wstał i skonfiskował najnowsze dzieło Casey'a, które było naprawdę "ambitne". Akcja komiksu działa się w czasie wojny i na każdej, malutkiej stronniczce ktoś ginął, na koniec z całej rodziny pozostał tylko pies, który przy pomocy świetnego węchu pomógł detektywom wywęszyć mordercę, tak przynajmniej twierdził Casey, gdyż jego praca nie zdążyła dotrzeć w moje ręce. Shepard przyjrzał się jej ze zdumieniem i natychmiast wezwał do szkoły naszych rodziców, którzy zapoznawszy się z dowodem rzeczowym, obiecali, że wybiją nam z głowy takie głupoty, z początku uznałem to za całkiem niezłą komedię, gdyż moja wspaniała i wyrozumiała mama nigdy nie wyciągała pochopnych wniosków i twierdziła, że dopóki człowiek jest młody, to musi się wyszaleć, sama niejednokrotnie powtarzała, że w moim wieku robiła gorsze rzeczy, niemniej jednak rodzice moich przyjaciół wprowadzili swoje zapowiedzi w czyn.
Gary dostał szlaban, Gawriłowowie przez ponad tydzień wypominali swojemu synowi, że najedli się przez niego wstydu i prosili, żeby dał sobie spokój z tymi idiotycznymi wyskokami artystycznymi, mówili, że wszyscy pisarze to wariaci (i nie bez powodu padło tam nazwisko mojej matki). Ojciec Caseya jak zwykle zareagował najgorzej, najpierw zrobił mu awanturę o to, że nie uważa na lekcjach i zajmuje się jakimiś durnotami, zamiast skupić się na nauce. Zrobił mu rewizję w Dormitorium i skonfiskował cały dorobek literacki chłopaka, biedny Casey do tej pory nie może otrząsnąć. A kiedy dziadek czytał jego komiks, popłakał się ze śmiechu i zapytał się Caseya (przy obecności samego Paula*) czy nie ma przypadkiem jeszcze więcej takich zabawnych dziełek. Wówczas, mama i ja poważnie zaczęliśmy się martwić o jego zdrowie psychiczne.

- Chodź ze mną - poprosił karzełek, a ja posłusznie za nim podążyłem.

- Całkiem nieźle się trzymasz jak na kupę gruzu... - skomentowałem, rozglądając się z ciekawością po nieznanym mi budynku. Jego Sala Wejściowa była tak wielka, że bez najmniejszego problemu mogłaby pomieścić Rogogona Węgierskiego, płonące pochodnie oświetlały kamienne ściany, a grafitową posadzkę ozdabiały ręcznie haftowane, czerwone dywany, sklepienie ginęło w półmroku, zza drzwi dochodził ożywiony gwar i pomyślałem, że reszta uczniów na pewno musi już tu być. Zanim zdążyłem zajrzeć do środka, by odszukać wzrokiem Meg, usłyszałem zdenerwowany głos Flitwicka.

- Panie Black! Nie wiem jakie są atrakcje w Smoczej Akademii na rozpoczęciu roku, ale tutaj za parę minut odbędzie się powitalna uczta, na którą bardzo chciałbym zdążyć, więc proszę się pospieszyć! - Profesor Flitwick był naprawdę zniecierpliwiony, moje pojawienie się w Hogwarcie przyniosło ze sobą nieoczekiwane konsekwencje. Prawdopodobnie byłem pierwszym takim przypadkiem, wątpiłem, aby co poniektórzy, czystokrwiści Brytyjczycy rozpoczynali naukę w szkole dopiero na trzecim roku nauki. Szybko stwierdziłem iż Profesora Flitwicka na pewno już nie polubię, a sam czarodziej nie wyglądał na zachwyconego powierzonym mu zadaniem, tak wiele pytań cisnęło mi się na język, ale wolałem dusić je w sobie, aniżeli wysłuchiwać kolejnych wyrzutów. Chcąc nie chcąc, ruszyłem w stronę nauczyciela, a to, co zauważyłem na samej górze, dosłownie zbiło mnie z tropu. Ze zdziwienia otworzyłem usta, nade mną znajdowało się tysiące schodów, każde z nich prowadziło najprawdopodobniej na inne piętro, których wyliczyłem aż siedem. 

W porównaniu do Hogwartu, Smocza Akademia była raczej jaskinią, która kłębiła się daleko, daleko w głąb ziemi, przez co dziadek musiał zainwestować w nowoczesne windy, abyśmy mogli w miarę możliwości dotrzeć szybko na lekcje, które odbywały się zazwyczaj w podziemnych komnatach i już od samego początku przyzwyczajano nas do trudnych warunków panujących w placówce, nie zmieniało to jednak faktu, iż szkoła we wnętrzu góry była jednym z najbardziej popularnych instytutów wśród czarodziei, nie licząc Hogwartu, Durmstrangu czy Beauxbatons, oczywiście, w końcu wielu z nas miało spędzić tam całe życie, w tym ja. Minęło dość sporo czasu, zanim razem z profesorem Flitwickiem dotarliśmy do gabinetu Albusa Dumbledore'a, naprawdę ciekawiło mnie jak urządził się ten żywy staruszek. Profesor Flitwick prowadził mnie przez różne, kręte korytarze, których posadzka została wykonana z marmuru, natomiast na niemal każdym kawałku ściany znajdowały się czarodziejskie obrazy z ruszającymi się postaciami w środku, które były zbyt zajęte własnym życiem, abyśmy mogli w jakikolwiek sposób, zwrócić na siebie ich uwagę. Stanęliśmy wreszcie przed kamienną rzeźbą gargulca, na którego widok skrzywiłem się nieznacznie. Serio? Czy Brytyjczycy naprawdę nie mieli wyobraźni? Profesor Flitwick podszedł do niej bliżej, zatrzymał się i rzekł:

- Kociołkowy Piegusek - uśmiechnąłem się pod nosem, Dumbledore zawsze miał dziwne poczucie humoru, w tym samym momencie gargulec odsunął się na bok, ukazując wąskie, spiralne schodki, które pokrywał niegdyś wspaniały czerwony dywan, wyblakły ze starości. Posłusznie wślizgnąłem się na nie za niskim nauczycielem, zastanawiałem się, co też takiego spotka mnie na ich końcu, w głębi duszy miałem nadzieję, iż  będzie to coś niezwykłego, o dziwo, byłem dzisiaj głodny wrażeń i nawet nie czułem już zmęczenia, które towarzyszyło mi przez większą część podróży, powróciła do mnie natomiast wieczna ciekawość. Zacząłem rozglądać się po ciemnym korytarzu, niecierpliwie czegoś wypatrując, dopóki moim oczom nie ukazały się błyszczące dębowe drzwi, połączone ze sobą kołatką w kształcie Gryfa.

- Proszę wejść - usłyszałem spokojny, a także cichy baryton Dumbledore'a, kiedy wreszcie znalazłem się w jego osobistej pracowni, dosłownie odebrało mi mowę. Niewątpliwie miała w sobie swój urok, aczkolwiek wolałem "dziki" gabinet dziadka, te dwa gabinety nie miały w sobie nic wspólnego. Gabinet Edwarda niemal w całości zagracony był różnymi niebezpiecznymi oraz łagodniejszymi roślinami, jajami smoków i modelami prehistorycznych zwierząt, których istnienie dziadek starał się poniekąd zreaktywować. Dla chcącego nic trudnego, jak to mówią, czasem wydawało mi się, że dla tego człowieka nie ma rzeczy niemożliwych, dopóki nie zgaśnie ostatnia nadzieja, wówczas dziadek po prostu odpuszczał, wspierał mamę  i w swoich otwarcie wypowiadał się na temat mojego ojca, jednak czasami zdarzało mu się tracić nad sobą kontrolę, wydawało mi się że Wizengmot go wyniszcza, wyniszcza jego marzenia o lepszym świecie, znałem go ponad trzynaście lat, a on mimo wszystko mnie zaskakiwał. 

Dumbledore był najwidoczniej miłośnikiem wszelkiego rodzaju magicznych instrumentów, fikuśnych przedmiotów, które wypuszczały w powietrze kłęby dymu, było tutaj również mnóstwo biblioteczek z książkami, a także mosiężne biurko wykonane z ciemnego hebanu. Sędziwy Dumbledore swoim wyglądem przypominał Świętego Mikołaja, który według podań, także posiadał długą, równie sędziwą, sięgającą do ziemi śnieżnobiałą brodę. Miał intensywnie niebieskie oczy, schowane za okularami - połówkami założone na lekko haczykowatym nosie, a odziany był w fioletową szatę z haftowanymi złotymi wzorkami. Dumbledore wcale wyglądał na zwariowanego, aczkolwiek większość czarodziejów pewnie tak sądziła, mimo tych wszystkich, wspaniałych czynów, których kiedykolwiek dokonał. Miał swoje własne podglądy, nie przejmował się opiniami innych, czasami zastanawiałem się, dlaczego nigdy nie kandydował na Ministra, przecież Ministerstwo stanęłoby za nim murem (w tym moja rodzina, wyjątkowo). W chwili obecnej, mojego wzroku nie przykuł jednak Dumbledore, coś zupełnie innego, coś za co mój dziadek ręczyłby swoją własną głową. Feniks. Jedno z najrzadszych stworzeń na ziemi, stworzenie, które znałem je jedynie z książek. Książkowy Feniks posiadał szkarłatne pióra, jednak u tego okazu miały one kolor soczystej pomarańczy oraz dodatkowej szczypty ognia. Swoim wzrostem przypominał łabędzia. Nie mogłem się już doczekać, kiedy opowiem o nim Gary'emu oraz Casey'owi, albo i nie! Niech żałują, że nie udali się ze mną do Hogwartu!

- Zgaduję, że Edward nadal szuka okazu? - Dumbledore zauważył moje zainteresowanie zwierzęciem, wstał zza biurka i splatając dłonie na plecach podszedł do drążka, na którym siedziało owe wspaniałe ptaszysko, a mój zachwyt nadal mnie nie opuszczał.

-Twój dziadek uwielbia rywalizację - Dumbledore uśmiechnął się szeroko, pogłaskał Feniksa po grzbiecie, a ptak z rozkoszą przyjął tę pieszczotę. - a jestem prawdziwym szczęściarzem, iż udało mi się znaleźć tego wspaniałego ptaka przed nim, moim zdaniem, Fawkes to nadzieja, nadzieja która odradza się i odradza. Wiesz kogo mi przypomina? Twoją matkę, pewnie zastanawiasz się dlaczego, co? Chodzi mi o to, że Rosalie przeszła już tak wiele, wielokrotnie upadała pod ciężarem losu, jednak potrafiła się podnieść i ruszyć dalej, wiedziała, że jest o co walczyć, naprawdę ciekawi mnie skąd w niej tyle wiary, ale pewnie nigdy się tego nie dowiem, Rosalie była w stanie poświęcić wszystko, byleby tylko móc uratować swoich bliskich, nie rozumiem tylko dlaczego się za to wszystko obwinia, zrobiła już przecież tak dużo, a Zaklęcie Fiddeliusa było najlepszym wyjściem w tamtej sytuacji... ach, i zapomniałem przeprosić cię za to zamieszanie, Flynn, ale byłem przekonany, że Edward opowiedział ci o naszym, pierwotnym planie... - Dumbledore przybrał przepraszający wyraz twarzy.

- Dziadek spędził całe wakacje tłumacząc mi, że Hogwart wcale nie jest taki wspaniały, jak się wydaje i próbował mnie do Pana wrogo nastawić, coś mi się zdaje, że nie wybaczy tego Panu tak  łatwo... - odparłem beztrosko.

Dyrektor pokręcił z niedowierzaniem głową, po czym gestem ręki zaprosił mnie, abym usiadł przy jego biurku, sam zajął miejsce naprzeciwko mnie i zaczął przeglądać jakieś papiery.

- Oszołomiliście tego Trolla, że jest tak cicho? - wypaliłem, chcąc przerwać panującą w pomieszczeniu ciszę. Jeden z wiszących na ścianie obrazów zachichotał głośno, jego postać była za życia Phineasem Blackiem, ale teraz jego rama była całkowicie pusta. Zmrużyłem oczy, moja niewiedza rozbawiła także i Dumbledore'a.

- Jakiego trolla, Flynn? - kiedy skończył, spojrzałem na niego pytająco. Dumbledore westchnął, po kolei zaczął mi tłumaczyć panujące w Hogwarcie zwyczaje, a przede wszystkim kwestię czterech domów, o których słyszałem po raz pierwszy, jak się dowiedziałem, w Hogwarcie było ich cztery - każdy z nich pochodził od innego z założycieli Szkoły. Do Gryfonów przylgnęła plakietka osób odważnych, lojalnych oraz śmiałych. Za inteligentnych, sprytnych i przykładnych uważano Krukonów. Uczniowie domu Slytherina powinni być przebiegli, zarozumiali i wredni. Zaś Puchonów od zawsze uważano za osoby dość beztroskie, obdarzone dużym poczuciem humoru i co najgorsze, za osoby mało wykazujące się. Były to jednak tylko głupie stereotypy, które od zawsze przekazywali sobie i utrwalali w głowach czarodzieje.
Kiedy Dumbledore skończył mówić, powrócił stres, a  z nerwów zacząłem tupać niecierpliwie stopą o drewnianą posadzkę, nie wiedziałem do którego domu należała Meg, gdybym miał wybierać, to właśnie ona zostałaby moją przewodniczką w Hogwarcie. Spędziłem z nią prawie trzy godziny, ale zdążyłem się przekonać, iż dziewczyna była równie ciekawska jak ja oraz mieliśmy podobne poczucie humoru, a warto było wspomnieć, że nigdy wcześniej nie miałem do czynienia z przedstawicielkami płci pięknej, osobiście uważałem, że Meg to po prostu chłopczyca w spódnicy. Nagle, Dumbledore powstał. Podszedł do jednej z biblioteczek i wyciągnął z niej starą szmatę, przez chwilę pomyślałem, że to jakieś żarty. Była cała potargana, brudna i miejscami pozszywana, może ten troll z niej wyskoczy? Albo jego miejsce zajmie miniaturowy chochlik, wyciągnięcie królika byłoby zbyt proste, aczkolwiek nie wiedziałem już czego mam się spodziewać po Brytyjczykach, w końcu żaden pierwszak nie zna zaklęcia przywołującego czy oszałamiacza, którym to oberwałoby jedno z tych istot...

- A teraz, nadszedł czas na twoją Ceremonię przydziału Flynn, obiecuję, że będzie już to ostatnia niespodzianka tego wieczoru - tu, spojrzałem na niego niepewnie. Dumbledore dostrzegł moje przerażenie i poklepał mnie po ramieniu. - Musisz tylko założyć ją na głowę, Flynn, już ona będzie wiedzieć, co robić.

- Zabiję Casey'a, a Notta powieszę... - zaśmiałem się z własnej głupoty, Dumbledore mrugnął do mnie pocieszająco, po czym zarzucił tiarę moją głowę, zacząłem wiercić się na stołku o pajęczych nóżkach.

- Ha! - ucieszyła się tiara, miała naprawdę przekonujący głos, aczkolwiek nawet mnie zdziwił fakt, iż ten kapelusz potrafił mówić. - Nareszcie! Nawet nie wiesz mój drogi, ile czekałam na ten dzień! - czapka była wprost urzeczona. - W końcu mogę zajrzeć do umysłu potomka dwóch, największych czarodziejskich rodów i zobaczyć, co się w tobie takiego kryje, że wszyscy cię wychwalają! Och, tak, widzę wielkie podobieństwo do Edwarda, jesteś odważny, gotów oddać życie w obronie swoich idei, Gryffindor pasuje do ciebie jak ulał, ale masz w sobie również trochę z ojca i matki, której nigdy nie miałam okazji poznać. Spotykałam wielu takich jak ty, ostatnich przedstawicieli wspaniałej krwi, ale nigdy nie widziałam w nich tak wielkiego potencjału, wiem, gdzie cię wcisnąć, jednak nadal mam wątpliwości...
Pomyślałem nagle, że miło by było, gdybym trafił do Gryffindoru, tego samego domu, do którego niegdyś należał mój ojciec.
Jeżeli trafię do Gryffindoru, to załatwię ci kolejkę u najlepszego krawca w Smoczej Akademii... - obiecałem jej w myślach.

- Skoro jesteś tego taki pewien... GRYFFINDOR!!! - odetchnąłem z ulgą, a Dumbledore zaklaskał, po czym natychmiast uwolnił mnie od wyświechtanej tiary przydziału. 

Miej odwagę, gdy droga jest długa

Nigdy nie zapominaj, że nie jesteś sam (...)**

*

* Paul Hoffman jest ojcem Casey'a

** Drew Holcomb & The Neighbors - Live Forever

Jeżeli o mnie chodzi, to rozdział nie jest zły, prawie sześć stron w wordzie ^^ Początkowo miał mieć dwanaście, ale stwierdziłam, że byłby zbyt długi i postanowiłam podzielić go na dwie części :D Poza tym, siódemka to moja pechowa liczba jeżeli chodzi o historię Flynna, pomyśleć, że zaraz po opublikowaniu jej w poprzedniej wersji zawiesiłam bloga i o mały włos nie porzuciłam blogosfery. Niemniej jednak, sądzę, że ta wersja jest o wiele lepsza od poprzedniej, bardziej dopracowana, a jedyne co mi się w niej nie podoba, to powtarzające się co jakiś czas opisy, ale ja nie potrafię pisać inaczej. 

Jak myślicie, do którego domu, waszym zdaniem, najbardziej pasowałby Flynn? Już sama nie wiem, gdzie go wcisnąć...

We wtorek testy, chyba zaraz idę skakać z mostu...